Mikroskop stereoskopowy
Tutaj można samodzielnie ustawić wybrany okaz pod mikroskop i
obejrzeć go w dużym powiększeniu. Pamiętajmy, że większość minerałów tworzy kryształy małe, często niewidoczne ,,gołym" okiem. Dzięki mikroskopowi stereoskopowemu znika ta bariera. Ponadto część minerałów tworzy kryształy o pokroju igiełkowym lub promienistym, które również najlepiej obserwować pod mikroskopem. Mikroskop pozwala osiągnąć powiększenie rzędu 100 razy. Na przygotowanej tacy znajdują się wyselekcjonowane minerały, które można podmieniać i oglądać pod mikroskopem.
Mikroskop polaryzacyjny
Umożliwia on badanie składu
mineralogicznego skał, to bardzo ważne narzędzie w pracy petrografów i mineralogów. To zupełnie inny świat barw minerałów niż ten który znamy przy obserwacjach w świetle słonecznym (niespolaryzowanym). Wszystko dzięki właściwością światła spolaryzowanego. Mikroskop polaryzacyjny skonstruowany został przez Williama Fox Talbota około 1834 roku, jednak do badań skał zastosował go dopiero Henry Sorby około roku 1849. Około 1828 roku William Nicol zbudował polaryzator stosując do tego szpat islandzki, czyli odmianę kalcytu
charakteryzującego się przezroczystością. Po odpowiednim oszlifowaniu
romboedru uzyskując nowe odpowiednie kąty między ścianami, a
następnie po przecięciu kryształu i sklejeniu go przy pomocy balsamu
kanadyjskiego, Nicol doprowadził do sytuacji gdy przechodzący promień
świetlny (mający dwie składowe - promień zwyczajny i promień
nadzwyczajny) uzyskuje polaryzacje wskutek absorpcji promienia
zwyczajnego na ściankach polaryzatora. Od nazwiska twórcy pochodzi
nazwa polaryzator Nicola czy też nicol.